Oma

Het is maar goed dat niet iedereen altijd hoort wat je zegt.
Of je telefoongesprekken af kan luisteren.
Want soms zeg ik best rare dingen.
Elk jaar op 20 mei bijvoorbeeld.
Dan bel ik mijn moeder.
En dan zeg ik; “Gefeliciteerd met de verjaardag van je dooie moeder.”
Dat klinkt stom. Hard. En ongevoelig.
Maar wij weten dat dat niet zo is.
Dat er een leven van liefde in die woorden ligt.
We moeten dan samen een beetje lachen. Allebei met bijna tranen in onze ogen hoor. Denk ik tenminste. Ik wel. Zij vast ook.

.

Mijn mamma is de liefste trouwens. En mag nog lang niet dood.
Maar zoiets voelde zij ook voor haar mamma. En die ging toch.
Gelukkig wel pas toen ze oud was. Echt oud al. En gelukkig ook pas toen ze het zelf wel goed vond.
Ze had een mooi leven gehad, vond oma, en met iedereen ging het goed, dus ze kon nu wel gaan.
Uiteindelijk ging ze ook, mijn oma Margje. Kwam de dood haar halen.
Maar elk jaar op 20 mei vieren wij heel even haar leven.