Nadat hij een paar bladzijden van het eerste hoofdstuk heeft gelezen, vraag ik Lief wat hij vindt van het boek over de cavia. Hij kijkt me wat vertwijfeld aan.
“Het gaat toch niet echt over een cavia?” vraagt hij.
“Jawel” zeg ik “Over een cavia die op een kantoor werkt”.
Hij is even stil.
“Weet je het zeker? Ik dacht gewoon dat ze Cavia heette. Als een soort bijnaam ofzo. Beetje zoals bij Jiskefet of Debiteuren, Crediteuren. Dat zij dan Caaf heet. Of Cavia”.
Ik grinnik.
“Nope. Het gaat echt over een cavia. Gewoon, een cavia. Maar dan eentje die praat en naar kantoor gaat”.
Lief kijkt nog eens naar de voorkant van het boek dat hij aan het lezen is.
Op de voorkant van De Verwarde cavia staat inderdaad wel een tekening van, je verwacht het niet, een cavia.
“Hmmm” , mompelt hij en leest verder.
“Ik vind het een beetje gek” klinkt het dan, “en raar ook, een echte cavia die op een kantoor werkt.”
Als ik hard moet lachen kijkt hij mij vragend aan.
“Nee”, grinnik ik, “Want al die personages van Harry Potter en Star Trek enzo (om maar een paar van zijn favorieten te noemen), die zijn zo lekker echt en geloofwaardig”.
Hij lacht mee.
Ik heb gelijk (duh, natuurlijk!).
Hij leest verder.
Die avond hoor ik hem meerdere keren hardop lachen om het boek van Paulien Cornelisse.
Heel apart inderdaad, een pratende en werkende Cavia. Maar de kantoorverhalen zijn wel ontzettend grappig.
Ook lezen? Bestel hier bijvoorbeeld.
Hij moest er dus nog even inkomen, zijn fantasie in werking zetten 🙂 Maar dat is later goed gekomen begrijp ik. Ik zou wel eens een vlieg willen zijn die na kon vertellen wat er ergens gezegd of gebeurd is. Volgens mij kun je dan reeksen boeken schrijven hahahaha